او حسود بود،نگران و آسیب پذیر،
دوستم داشت
چون بتی مقدس،
اما پرنده سفیدم را کشت
تا دیگر نتواند از گذشته ها نغمه سرایی کند.
شامگاهان پا درون اتاق نگذاشته گفت:
"عاشقم باش ، بخند، شعر بگو!"
من پرنده شاد را
در کنار درخت صنوبر چال کردم
و قول داد دیگر گریه نکنم،
اما دل من بدل به سنگ شد،
و پرنده ترانه شیرین خود را
همیشه و همه جا تنها در
گوش من خواند.