امروز فهمیدم خانه پرستوی عاشقی که هر نفس برایتمیخواند اینجا نیست از تو چه پنهان کار بیهوده ای بود نقاشی ناشیانه من بر ای تو . اگر قلبم قطره قطره آب شد ، اگر سوخت و خاکستر شد ، باکی نیست نمی دانم چقدربا تو فاصله دارم؟ چند قدم؟ چند روز؟ چند سال؟ شاید به اندازه یک آه و یکدم. شاید به اندازه تکه ابر کوچکی که بر آسمان دلم می بارد و می گرید.
نمیدانم،اما اگر برایت نمی خوانم این را بدان که بی تو خواندن را ، نوشتن را، حتی ماندنرا از یاد برده ام.
اگر لبانم خاموش است ، دل فریاد سر داده که با من بمان تا بی تواز یاد نبرم زنده بودن را ...
مرا پنهان کن در امن ترین گوشه قلبت که نه روشنی روزرا ببینم و نه سیاهی شب را.
این تنها آرزوی دل است.
چه کند راهی به جز فرار به سویتو ندارد.
پناهش بده.
باز هم نوشته هایم در سیلاب خودخواهی هایم غرق شد..
میخواهمبرای همیشه در سیاهی سرخ ترین شقایق زمین بی نشان بمانم.
| نوشته شده توسط امید در یکشنبه 86/10/2 و ساعت 10:0 عصر | نظرات دیگران()
دوبارهتنها شده ام،دوباره دلم هوای تو را کرده. خودکارم را از ابر پر می کنم و برایتاز باران می نویسم. به یاد شبی می افتم که تو را میان شمع ها دیدم. دوباره میخواهم به سوی تو بیایم.تو را کجا می توان دید؟ در آواز شب آویز های عاشق؟ درچشمان یک عاشق مضطرب؟ در سلام کودکی که تازه واژه را آموخته؟ دلم می خواهدوقتی باغها بیدارند، برای تو نامه بنویسم.
و تو نامه هایم را بخوانی و جواب آنهارا به نشانی همه ی غریبان جهان بفرستی. ای کاش می توانستم تنهاییم را برای تومعنا کنم و از گوشه های افق برایت آواز بخوانم. کاش می توانستم همیشه از توبنویسم. دوباره شب،دوباره طپش این دل بی قرارم. دوباره سایه یحرف های تو که روی دیوار روبرو می افتد. دلم می خواهد همه ی دیوارها پنجره شوندو من تو را میان چشمهایم بنشانم. دوباره شب ،دوباره تنهایی و دوباره خودکاری کهبا همه ی ابر های عالم پر نمی شود. دوباره شب،دوباره یاد تو که این دل بی قراررا بیدار نگه داشته. دوباره شب،دوباره تنهایی،دوبارهسکوت، و دوباره من و یکدنیا خاطره
| نوشته شده توسط امید در شنبه 86/10/1 و ساعت 9:25 عصر | نظرات دیگران()
