از خیابانها که می گذرم، گهگاه کهسرم را بالا می آورم. دیوارهایی را می بینم که پر از کاغذ است و اکثر این کاغذها،اطلاعی? فوت آدمهاست؛ مرد یا زن، پیر، جوان و حتی بعضی اوقات کودک. جالب است برایماینکه بعضی اوقات افرادی را می بینم که هاج و واج کنار دیوار ایستاده اند و بهیکدیگر می گویند: من همین دیروز او را دیده ام، سالم بود، سر حال بود و...
آری،اکثر آدمها وقتی می میرند که کسی مرگشان را پیش بینی نمی کند. اما حیف و صد حیفکه ما از این لحظه ها عبرت نمی گیریم. از اینکه شاید همین فردا، افرادی با دیدناطلاعی? مرگ ما همین جملات را بر زبان بیاورند. آنگاه ما کجا خواهیم بود؛ آیا نوریسر بلند کرده به آسمانیم یا جنازه ای متعفن، خوراک مور و مار.
اینها همه بستگیبه امروزمان دارد. اگر امروز خدایمان و حجت او را بشناسیم، تا به مرگ جاهلیتنمیریم. اگر امروز قدر خود را بدانیم و تن به خواسته های اصلی ترین دشمنمان(شیطان) ندهیم؛ جایگاهمان خان? مور و مار نیست. به مقامی می رسیم که لحظ? جان دادنمان، امامزمانمان بر بالینمان حاضر شود. آنگاه با نگاه آرامش بخش او، دیگر جان دادن سختنیست. آسان ترین و آرام ترین لحظه، همان لحظه خواهد بود.
| نوشته شده توسط امید در چهارشنبه 87/7/24 و ساعت 8:12 عصر | نظرات دیگران()
